Boris Tadić je srpski političar i bivši predsednik Republike Srbije. Osnovao je Centar za razvoj demokracije i političke veštine i bio njegov prvi direktor, a jedno vreme je predavao psihologiju u Prvoj beogradskoj gimnaziji.
Obrazovanje
Tadić je završio osnovnu školu „Pera Popović-Aga“, a kasnije Prvu beogradsku gimnaziju. Na Katedri za kliničku psihologiju Filozofskog fakulteta u Beogradu je diplomirao socijalnu psihologiju.
U vreme dok je studirao bio je uhićen zbog učestvovanja u prosvedima i zalagao se za oslobađanje uhićenih studenata. U kaznenom zatvoru u Padinskoj Skeli je proveo mesec dana.
Privatni život
Rođen je 15.5.1958. godine u Sarajevu, kao sin neuropsihijatrice Nevenke Tadić i Ljubomira Tadića koji je bio psiholog, filozof i član Srpske akademije nauke i umetnosti. Nevenka i Ljubomir su se upoznali u Sarajevu tokom studija. Porodica je kratko živela u Beogradu gde se rodila njihova starija kćer Vjera, a onda su otišli u Pariz.
Iz Pariza su se vratili u Sarajevo, a kad je Boris imao tri godine, preselili su se u Beograd. Boris je odrastao u Jovanovoj ulici na Dorćolu, a kao dječak je prisustvovao intelektualnim, filozofskim i političkim debatama koje je vodio njegov otac s Mihajlom Markovićem, Dobricom Ćosićem, Kostom Čavoškim i drugima.
Volio je košarku, a kao tinejdžer je igrao vaterpolo za VK Partizan, ali je zbog upale bubrega morao odustati. Zanimao se i za tenis i skijanje, ali u tim se sportovima nije proslavio.
S 22 godine odlazi od kuće i počinje živeti s tadašnjom devojkom Veselinkom Zastavniković, koju je 1981. godine oženio. Rastali su se nakon 16 godina braka. Veselinka je 2002. godine otišla u manastir na Kosovu, a pet godina kasnije je postala monahinja s duhovnim imenom Irina.
Boris se nakon razvoda oženio Tatjanom Rodić, poreklom iz Knina, s kojom ima dve kćeri, Vanju i Mašu.
Posao
Kao mladić, Tadić je prodavao omladinsku i studentsku štampu po restoranima, a kasnije je radio kao novinar, klinički psiholog u vojsci, istraživač u naučnim projektima Instituta za psihologiju i profesor psihologije. Bio je direktor Centra za razvoj demokracije i političke veštine, kojeg je i osnovao, a radio je i na uspostavljanju regionalnog sustava političke edukacije u Srbiji, Bugarskoj, Makedoniji i Republici Srpskoj.
1990. godine postaje član Demokratske stranke, a od 1992. bio je sekretar Glavnog odbora i potpredsednik Izvršnog odbora. 1994. godine postaje član Općinskog odbora za nauku i tehnologiju. U decembru 2000. godine izabran je za potpredsednika Demokratske stranke, a godinu dana kasnije je ponovno izabran na tu funkciju. Predsednik te stranke postaje u februaru 2004. godine, nakon ubistva Zorana Đinđića.
Nakon petooktobarskih promena postaje ministar za telekomunikacije u Vladi SRJ.
2001. godine je bio potpredsednik u Skupštini SRJ, savezni poslanik u Vijeću građana i šef poslaničkog kluba Demokratske stranke „DS – Boris Tadić“. U istom periodu je bio i predsednik Odbora za kontrolu službi bezbednosti.
Od marta 2003. do aprila 2004. godine bio je ministar odbrane u Savetu ministara Srbije i Crne Gore. Tadić je bio nositelj liste Demokratske stranke „DS Boris Tadić“ na parlamentarnim izborima koji su se održali u decembru 2003. godine.
Tadić je u drugom krugu predsedničkih izbora održanih u januaru 2004. godine s 53% glasova pobedio Tomislava Nikolića. Zalagao se za saradnju i pomirenje zemalja bivše Jugoslavije, pa se izvinio narodu Bosne i Hercegovine zbog pretrpljenih zločina. 2005. godine je posetio Srebrenicu i Papu Benedikta XVI, što je dovelo do poboljšanja odnosa između pravoslavne i katoličke crkve.
Prvi je predsednik koji je otišao u posetu Crnoj Gori nakon njezinog osamostaljenja i obećao je da će se prijateljski odnosi dvaju zemalja nastaviti. 2007. godine se izvinio i Hrvatskoj za zločine koji su se tokom rata desili u toj zemlji.
U Martu 2008. godine po drugi put, s 50,31% osvojenih glasova, odnosi pobedu nad Tomislavom Nikolićem i postaje predsednik Republike Srbije.
2012. godine se po treći put kandidovao za predsednika Srbije, ali je u drugom krugu izgubio od Tomislava Nikolića, koji je osvojio 49,7% glasova, dok je Tadić imao 47%. Nekoliko meseci kasnije, proglašen je počasnim predsednikom Demokratske stranke, a na njegovo mesto došao je Dragan Đilas.
Nezadovoljan odlukom da Demokratska stranka uđe u koaliciju s Novom strankom, predvođenom Zoranom Živkovićem, Tadić u januaru 2014. godine napušta Demokratsku stranku. Nakon toga osniva Socijaldemokratsku stranku, koju je činila jedna frakcija izdvojena iz njegove bivše stranke.
Njegova Socijaldemokratska stranka 2016. godine ulazi u koaliciju s Liberalno demokratskom strankom, predvođenom Čedomirom Jovanovićem i Ligom socijaldemokrata Vojvodine, na čijem čelu se nalazio Nenad Čanak. Njih trojica su osnovali „Savez za bolju Srbiju“ i na izborima su za 788 glasova prešli cenzus.
Tadić je zagovaratelj bliskih odnosa s Evropskom unijom, ali, iako je prozapadno orijentisan, smatra da Srbija treba da ima uravnotežene odnose sa Sjedinjenim Američkim Državama, Rusijom i Evropskom unijom.
Najveća postignuća
Dobitnik je nagrade „Kvadriga“ koja se pojedincima dodeljuje za vizionarstvo, odgovornost, hrabrost i angažman pomoću kojeg svet postaje bolji. Dobio je i Evropsku nagradu za političku kulturu, a tada je izjavio da će novčani dio nagrade od 50.000 eura donirati u humanitarne svrhe za rodilište u Gračanici.
2011. godine je dobio nagradu „Steiger“, 2011. godine uglednu nagradu „Polak“, zbog doprinosa ekonomskim i demokratskim reformama u srednjoj i istočnoj Evropi.
Bosna i Hercegovina mu je uručila orden Europskog pokreta koji se za doprinos pomirenju dodeljuje vođama regiona, a 2012. godine je u Lisabonu dobio nagradu Saveta Evrope Sever-Jug.
Komentiraj