Tomislav Nikolić je srpski političar, bivši vojvoda i predsednik Republike Srbije. Rođen je u Kragujevcu 15. veljače 1952. Bivši je predsednik i osnivač Srpske napredne stranke, ali i dugogodišnji zamenik predsednika Srpske radikalne stranke. Nikolić je oženjen i ima dva sina.
Obrazovanje
Tomislav Nikolić završio je srednju tehničku školu, nakon čega je upisao Pravni fakultet. Ubrzo ga je napustio kako bi mogao da se zaposli. Diplomirao je na Fakultetu za menadžment u Novom Sadu 2006. godine te završio master studije na novosadskom Fakultetu za inženjerski menadžment i ekonomiju 2011. godine.
Privatni život
Tomislavovi roditelji zvali su se Radomir i Živadinka, a osim Tomislava imali su još jednog sina. On je zajedno sa svojom majkom poginuo u svojoj 13. godini.
Tomislav se kao mlad bavio atletikom te je u rodnom gradu pohađao osnovnu i srednju školu. Nakon očeve smrti odustaje od studiranja na Pravnom fakultetu kako bi se zaposlio.
U brak je ušao sa Dragicom koja je bila mlađa od njega tri godine, a godinu nakon ženidbe par je dobio sina Radomira. Tri godine nakon toga dobili su i drugog sina po imenu Branislav.
Tomislav slobodno vreme provodi u rodnom selu po imenu Bajčetina, gde voli brati lekovite trave i gljive te peći rakiju.
Posao
Nikolić se 1970. godine učlanio u Savez komunista Jugoslavije, a godinu dana nakon toga se zaposlio u Građevinskom preduzeću Žegrap, gde ubrzo postaje šef. 1978. godine počinje da radi u kragujevačkom preduzeću kao šef investicija.
1990. godine postao je član Narodne radikalne stranke, što je bila prva politička partija osnovana u Srbiji. Iste godine prelazi u Javno komunalno preduzeće Gradska groblja, zbog čega je dobio nadimak Grobar.
1991. godine, zajedno sa Vojislavom Šešeljom, oformisao je Srpsku radikalnu stranku, u kojoj je prvo izabran za potpredsjednika, a 1992. godine postaje poslanik u Skupštini Srbije. Tada mu je Vojislav Šešelj dodjelio čin četničkog vojvode. 1995. godine organizuje skup protiv Miloševićevog režima, zbog čega je bio uhapšen. Odslužio je kaznu od tri meseca u Gnjilanu.
1998. godine Nikolić je izabran za podpredsjednika Vlade Republike Srbije. 1999. godine podnosi ostavku zbog potpisanog Kumanovskog sporazuma, a krajem te iste godine Tomislav postaje podpredsjednik Savezne vlade SR Jugoslavije.
2000. godine se kandiduje za predsednika Savezne Republike Jugoslavije, ali osvaja samo 6% glasova. 2003. godine vodi stranku u zemlji i pobeđuje na predsedničkim izborima koji su poništeni zbog nedovoljnog broja izašlih glasača.
2004. godine ponovo se kandiduje za predsednika Republike Srbije, ali ga u drugom krugu pobeđuje Tadić. 2007. godine Nikolić je izabran za predsednika Skupštine, ali nakon pet dana daje ostavku zbog postignuća sporazuma između Demokratske stranke Srbije i Demokratske stranke.
2008. godine Nikolić se ponovo kandiduje za predsednika, ali u drugom krugu ga ponovo pobeđuje Boris Tadić. Napušta SRS nakon sukoba s Vojislavom Šešeljem te zajedno s Aleksandrom Vučićem osniva Srpsku naprednu stranku u kojoj je postao predsednik.
2011. godine započinje štrajk glađu zbog neraspisivanja izbora, nakon čega završava u privatnom Beogradskom kliničkom centru. Izdržao je 8 dana bez hrane i 6 dana bez vode.
2012. godine se kandiduje za predsednika Republike Srbije i u drugom krugu pobeđuje Borisa Tadića, nakon čega podnosi ostavku na mestu predsjednika SNS-a. 2017. godine se želi ponovo kandidovati, ali nakon sastanka s Aleksandrom Vučićem odustaje od svoje namere i izjavljuje da će njih dvoje zajedno da vode državu. Izjavio je da će 2017. godine podneti zahtev za mirovinu, ali će svejedno nastaviti da se bavi politikom.
Najveća dostignuća
Najveća dostignuća Tomislava Nikolića su ta da je od marta 1998. godine do oktobra 2000. godine bio podpredsednik Vlade Srbije. 2007. godine postaje predsjednik Skupštine Srbije, a od maja 2012. godine do maja 2017. godine vlada kao predsednik Republike Srbije.
Napisao je 13 knjiga i to „Sve za Kosovo i Metohiju“, „Šešelj za predsednika“, „Pismo sa adresom“, „Govorio sam“, „Neokomunistički parlament“, „Kad padne vlada, Milošević pada“, „Ni pobeda ni poraz“, „Oteta pobeda“, „Kroz medijski mrak“, „U kandžama mržnje“, „Skupštinski hod po mukama“, „Od početka“ i „Rovovi u Narodnoj skupštini“.
Komentiraj